بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، اهداف بلند نظام جمهوری اسلامی ایران در
گسترش و تعمیق عدالت در همه عرصه ها و تامین نیازهای اساسی مردم علی الخصوص
مسکن، همچنین شرایط کشور و مسائلی همچون؛ نرخ رشد بالای جمعیت و مهاجرت های
گسترده به نقاط شهری، گسترش بی رویه شهرهای موجود بالاخص کلان‌شهرها،
نابسامانی نظام استقرار و سازمان فضایی سکونتگاه‌های انسانی، تشدید نیاز به
احداث مسکن شهری و محدودیت زمین غیر کشاورزی در درون شهرها و اراضی بلافصل
آن، ضرورت ایجاد شهرهای جدید را به عنوان یکی از راهبردهای اساسی توسعه
شهری مطرح نمود. بر این اساس با انجام مطالعات توجیهی و تمهید مقدمات
قانونی و ساختاری، ایجاد شهرهای جدید با اهداف زیر در دستور کار قرار
گرفت:
۱ پالایش شهر مادر به منظور ساماندهی توسعه
آن و جذب جمعیت سرریز شهر مادر
۲ جلوگیری از بالا رفتن بی‌رویه قیمت زمین
در شهرهای بزرگ
۳ کاهش رفت و آمدهای پاندولی مابین شهرهای
بزرگ به مناطق صنعتی اطراف آنها، تقلیل ترافیک و جلوگیری از اتلاف وقت و
هزینه ناشی از آن
۴ ایجاد زمینه اجرای اصل سی و یکم قانون
اساسی برای صاحبخانه شدن اقشار کم درآمد
۵ ترویج انبوه‌سازی در توسعه مجموعه های
مسکونی
۶ جلوگیری از تخریب اراضی کشاورزی و خاک
مرغوب در اثر توسعه ناموزون شهرهای بزرگ
۷ اجرای الگوهای جدید در طراحی و اجرا و
بکارگیری تکنولوژی‌های نوین در طراحی و ساخت ابنیه در ایجاد شهرها
طرح احداث شهرهای جدید با برنامه ریزی از قبل سنجیده در تاریخ ۱۳۶۴/۱۲/۲۴
به تصویب هیات وزیران رسید و به منظور سیاست‌گذاری، مدیریت و راهبری ایجاد
شهرهای جدید جهت تحقق اهداف فوق شرکت عمران شهرهای جدید در تاریخ ۱۳۶۸/۳/۲۷
تشکیل گردید. سپس شرکت‌های وابسته برای پیگیری طراحی، احداث و مدیریت هر
شهر جدید تأسیس شد.